کمدی چیست
نویسنده: رضا فخاری پور(خاری)
کمدی چیست

کمدی : ارسطو در هنر شاعری می¬نویسد: کمدی تقلید کسانی است که از حد متعارف برتر باشند. ولی نه از حیث هرگونه عیب (نقص) بلکه فقط از حیث زشتی های خنده آور و عیب یا خطائی را خنده آور میگوییم که درد و گزندی به کسی نرساند، چنانکه نقابهائی که بر چهره می¬گذراند، زشت و بد شکل است،‌لیکن موجب خنده می¬شود وکسی را رنج و زیان نمی¬رساند.[1]
کمدی احتیاج به تکنیکی مخصوص دارد. موقعیت های کمیک نیز احتیاج به صمیمت دارند و فکر اصلی آن باید روشن باشد. در غیر این صورت به جایی نمی¬ رسد. و این چیزی است که با نهایت تأسف بعضی اوقات فراموش می¬شود. بایستی گفت، فکرهای اصلی و اساسی بعضی از کمدی های ما به طور کلی بسیار مبهم است. درکمدی، بازیگر باید بدون اعتراض موقعیتی را که در آن قرار می¬گیرد بپذیرد. مهم نست. که احتمال وجود چنین موقعیتی چقدر است. او باید کاملاً ذهنش را مشغول آنچه که انجام می¬دهد بکند و آن عمل را با صداقت و شرافت انجام دهد.[2]
در ابتدای رواج کمدی شاعران از این ده به آن ده می¬رفتند و روی چارپایه¬ها می¬ایستادند و نمایشنامه¬هایی را که تنظیم کرده بودند. می¬خواندند «کمدی» اثری دراماتیکی است که اخلاق و عادت و مفاسد اجتماع را با بیان مضحک و مفرح بیان می¬کند و موجب عبرت و اعجاب می¬گردد. معمولاً در کمدی بازیگران خوشحال و خندانند، جز در مواقعیکه بیان عشقی، وجودتاثر و حزنی را ایجاب کند.
تماشاچیان کمدی، می¬باید با افرادی روبرو شوند که معایبی دارند و این معایب کم و بیش در خود ببینندگان نیز وجود دارد، ولی این معایب نه آن قدر بزرگند که ایجاد کین کنند و نه آنقدر خطرناک که موجب هراس بینندگان گردند. به عبارتی دیگر کمدی آینه شفافی است که ضمیر هنرمندان را می¬نمایاند. کمدی با تراژدی در اصل ،‌در وسیله و در هدف اختلاف دارد، برای اینکه بازیگر بتواند کمدی را خوب بازی کند باید در محل و حال قهرمان آن قرار گیرد. [3
[1] ارسطو هنر شاعری، ترجمه فتح الله مجتبایی، نشر اندیشه، سال 1337، ص 66.
[2] نور الدین استوار، فنون بازیگری در تئاتر و سینما، چاپ سوم، انتشارات سروش، سال 1366، ص 13
[3] سهراب امینی،‌تکنیک تئاتر، نورالدین