از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

دادا، دادائیسم، داداگری یا مکتب دادا (به فرانسوی: Dadaïsme) مکتبی است پوچ گرا و هیچ انگار که در سال‌های پس از جنگ جهانی یکم رواج داشت. در واقع، دادا واکنشی است انقلابی به پیامدهای ناگوار جنگ جهانی یکم.

دادائیسم جنبشی فرهنگی بود که به زمینه‌های هنرهای تجسّمی، موسیقی، ادبیّات (بیشتر شعر) تئاتر و طراحی گرافیک مربوط می‌شد. این جنبش در زمان جنگ جهانی اول در شهر زوریخ در کشور سوئیس پدید آمد.

ریشه لغوی دادا

واژۀ «دادا» در زبان فرانسه به معنی «سرگرمی و مسخرگی» است.

کودکان آن را به معنی «اسب چوبی» به کار می‌برند.

همچنین معنای «همه یا هیچ» نیز از آن استنباط می‌شود.

برخی آن را به معنای «بابا» در مقابل ماما دانسته‌اند.[۱] 

این واژه در زبان رومانیایی به معنای «آری» کاربرد دارد.

در یکی از زبان‌های آفریقایی نیز به معنای «دم گاو» آمده است.[۲]

 البته هیچ یک از این معانی با مکتبی که در ذیل به تعریف آن خواهیم پرداخت، ارتباطی ندارد.

پیش‌زمینه و انگیزه‌ها

دادائیسم را می‌توان زاییدهٔ نومیدی،

اضطراب و هرج و مرج ناشی از آدمکشی‌ها و خرابی‌های جنگ جهانی اول دانست.

دادائیسم زبان حال کسانی است که به پایداری و دوام هیچ امری امید ندارند،

در واقع دادائیسم با همه چیز مخالف است حتی با دادائیسم.[۳]،

غرض پیروان این مکتب طغیانی بر ضد هنر،

اخلاق و اجتماع بود.

آنان می‌خواستند بشریت و در آغاز ادبیات را از زیر یوغ عقل و منطق و زبان آزاد کنند و بی‌شک چون بنای این مکتب بر نفی بود ناچار می‌بایست شیوهٔ کار خود را هم بر نفی استوار و عبارت‌هایی غیرقابل فهم انشا کنند.

در واقع، دادا واکنشی است انقلابی به پیامدهای ناگوار جنگ جهانی اول.

با شروع جنگ، انتشار کتابها و مجلات متوقف شد و این امر، سبب رکود ادبیات و هنر در جهان گردید.

اوضاع نابسامان و آشفته، حتی افکار هنرمندان را مشوش نموده بود.

در همان سال‌ها، نوجوانانی پا به عرصه اجتماع نهادند که بلافاصله از آغوش خانواده و مدرسه، رهسپار میدان‌های جنگ می‌شدند.

روشن است که آنها در بدو ورود به جامعه با چه صحنه‌هایی مواجه می‌شدند؛

صحنه‌هایی مانند مرگ، نابودی، ویرانی، قتل و خون ریزی و اسارت.

این عامل سبب شد آنها به همه قرار دادهای اجتماعی، سیاسی و حتی هنری بدبین گردند و این قوانین را عامل جنگ و ویرانی بدانند.

آنان امیدی به بازگشت ثبات و آرامش جهان نداشتند.

از این رو، پس از جنگ، واکنشی ناگهانی و ویرانگر از خود نشان دادند و مکتب دادائیسم را پایه‌گذاری کردند.[4 ۱]

آغاز

دادای اروپایی در سال ۱۹۱۶ در زوریخ توسط گروهی از هنرمندان و نویسندگان بنیاد گرفت که تریستان تزارا، شاعر رومانیایی و مارسل ژانکو، از آن جمله بودند.

بسیاری از روشنفکران اروپایی در طول جنگ جهانی اول در سوئیس (که در طول جنگ بی‌طرف باقی‌ماند) پناه گرفتند در نتیجه یک فضای هنری زنده و پویا در این کشور به‌وجود آمد.[۴]

شیوه ی خلق آثار

یکی از بنیانگذاران دادائیسم می‌گوید در ساعت فلان بعد از ظهر فلان روز، در اتاق پشت میز بودیم و یکی داشت دست در دهانش می‌کرد.

دادائیست‌ها جامعه را نقد می‌کردند، ولی زبان و آثار آنها به گونه‌ای نبود که مردم با آن ارتباط برقرار کنند و منظور آنها را بفهمند.

مثلاً شیوه نویسندگی آنها به این ترتیب بود که مقاله‌ای را از یک روزنامه انتخاب می‌کردند و آن را با قیچی تکه تکه می‌نمودند تا حدی که در هر قطعه تنها یک کلمه باقی بماند.

آنها قطعات بریده کاغذ را در کیسه‌ای می‌ریختند و آن را تکان می‌دادند.

پس یکی یکی آنها را بیرون آورده و در کنار هم قرار می‌دادند.

واضح است که مطلب به دست آمده تا چه حد نامفهوم و بی معنا خواهد بود.

قطعه زیر نمونه‌ای از اشعار دادائیست‌هاست:

«بلوری از فریاد مضطرب می‌اندازد روی صفحه‌ای که خزان.

خواهشمندم گردی نیم بیان مرا به هم نزنید.

غیر ذی‌فقار.

شامگاهان آرامی حسن و جمال دوشیزه‌ای که آب پاشی راه مرداب را تغییر شکل می‌دهد».[۵] نمایشنامه‌های آنها نیز عجیب و مضحک بود

. به گفته یکی از اعضای این مکتب ،

در یکی از نمایش‌ها «روی صحنه عده‌ای با کوبیدن دسته کلید به جعبه‌ای فلزی، موسیقی متن درست می‌کردند که حاضران را تا سر حدّ جنون به خشم می آورد.

صدایی از زیر یک کلاه بزرگ،

شعرهای ژان آرپ را می‌خواند.

هولزبنک با فریادی که هر آن شدیدتر می‌شد،

شعرهای خودش را می‌خواند و تزارا، ریتم یکنواختی را روی طبل می‌نواخت.

بعد او و هولزبنک در حالی که صدای خرس در می آوردند، دور صحنه می‌رقصیدند.»[۶]

مرکز فعالیتها

مرکز فعالیتهای دادائیستی در زوزیخ «کاباره ولتر» بود،

کلوپ شبانه‌ای که در فوریهٔ ۱۹۱۶ به وسیلهٔ هوگو بال، شاعر و موسیقیدان آلمانی، تأسیس شد. خواندن شعرهای بی‌معنا،

که گاه به تکرار در یک زمان،

همراه با موسیقی گوش‌خراش،

از جمله برنامه‌های معمول این کاباره بودند.

در تابستان ۱۹۱۶، لفظ «دادا» به جای نامولتر، که نویسندهٔ بزرگ اخلاق و طنزپرداز بود، برای نامیدن کار و هدف این گروه برگزیده شد.

اعمال و رفتار غیر متعارف در این کلوپ شبانه موجب شکایت ساکنان اطراف آن شد در نتیجه، در ۱۹۱۷ به اجبار تعطیل گردید.[۷][۸]

پایان و تأثرات

اگر چه عقاید و رفتار دادائیست‌ها مبتنی بر ویرانگری و نقض همه امور عقلانی و قوانین اجتماعی بود، اما در پس این ویرانگری، آنها در پی خلق دنیایی زیبا و عاری از جنگ و نفرت بودند.

به عقیده آنها هنرمند باید در پی خلاقیت باشد و این خلاقیت را در وجود خود جستجو کند. سنت‌های گذشته نباید ذوق و قریحه او را محدود سازد.[۹]

دادا، جنبش هنری که به عنوان طغیانی در برابر سرخوردگی‌های ناشی از جنگ جهانی اول بود، تا ۱۹۲۲ ادامه یافت.

 پل ویریلیو متفکر فرانسوی دادائیسم را نتیجه واکنش هنرمندان اتریشی به ارزش‌های محافظه کارانه در میانه جنگ جهانی اول می‌داند و معتقد است دادائیسم شورشی علیه ارزش‌های مسلط آن زمانه بوده است.

پس از مدتی دادائیسم که ریشه در مکتب‌هایی چون امپرسیونیسم، کوبیسم و فوتوریسم داشت، با تغییراتی که در جهان‌بینی و نگرش اعضای آن به وجود آمد، زمینه ایجاد مکتب سوررئالیسم را فراهم آوردند.

نخستین پایه‌گذاران مکتب سوررئالیسم کسانی بودند که روزی در مکتب دادائیسم فعالیت داستند.

آندره برتون (Andre Breton) یکی از این افراد است.

به همین ترتیب، ویریلیو ظهور سوررئالیسم پس از جنگ جهانی اول و در دهه ۱۹۲۰ را واکنش هنرمندان فرانسوی به وحشی گری‌های جنگ جهانی اول می‌دانست.[۱۰]

 دادا هر چند عمر کوتاهی داشت و فقط در چند شهر متمرکز بود، تأثیر فوق‌العاده‌ای از خود به جای گذاشت،

و موجب شد که جنبش‌های هنر پیشتاز، میثاق‌ها، ارزش‌های فرهنگی دیرینه را به چالش گیرند. دادا از جمله حرکت‌های مهمی بود که جنبش فراواقع‌گرایی (سورئالیسم) در پاریس از آن نشأت گرفت.

منابع

• لینتن، نوربرت. تارخ هنر مدرن. ترجمهٔ رامین، علی. چاپ اول. تهران: نشر نی، ۱۳۸۲.
• داد، سیما، فرهنگ اصطلاحات ادبی، چاپ دوم، ۱۳۷۵
• ثروت ، منصور، آشنایی با مکتب های ادبی، چاپ اول ، ۱۳۸۵
• سید حسینی، رضا، مکتب های ادبی ، چاپ سیزدهم، ۱۳۸۴
• مکتب های ادبی و هنری جهان تا پایان قرن بیستم، چاپ سوم، ۱۳۸۵
• سفر دادائیسم به دور دنیا، علی امینی نجفی، سایت فارسی بی بی سی
• روزنامه شرق شماره ۸۵۷
• وب‌گاه آی کتاب (برداشت آزاد با یادکرد منبع)