ساموئل بکت به فرهنگسرای سیمرغ رفت .
اجرای نمایش «بازی بی‌کلام 1 و 2» نوشته ساموئل بکت
با کارگردانی : شورش تباک و بازی جمعی از هنرمندان جامعه معلولین شهرستان بوکان
” زهرا شوان باغچه ، سعید خضری، هه ژار خوش رو ، شورش رحیمی “
و طراحی لباس : خانم سعادت بدوی
دکور : محمد فقه رسول
نور : پروین حسنی
انتخاب موسیقی وافکت: سعد قهرمانی
موسیقی: هیمن عثمانی
وطراحی بروشور بسیار زیبا وکارامد : ئاسو مام زاده
به شیوه تاکیدی نمایشی بر حرکت ،فرم وریتم در تاریخ 19 و20فروردین ماه 1395 در فرهنگ سرای سیمرغ به روی صحنه رفت .
این نمایش در جشنواره منطقه ای طلوع در زنجان جوایز ارزنده ای را در رشته های گوناگون دریافت نموده بود
نمایش «بازی بی کلام 1 و 2» از نوشته‌های ساموئل بکت است و اولین تجربه کارگردانی آقای شورش تباک در کار با جامعه معلولین است .
کارگردان دو نمایشنامه بی کلام ساموئل بکت با تغییراتی در قالب یک نمایش ارایه نمود
کاری موفق از هنرمندان جامعه معلولین که تاکید روی ریتم ژست ، فرم ، حرکت و بدون کلام وسیر خطی مشخص داستان آدمیانی را روایت می کنند که بازیچه اوضاع تکراری زندگی و قدرتهای نامشهودی است که سرنوشت اورا تعیین وکنترل می کنند .
این نمایش دارای صحنه های بارز و با اهمیتی است
داستان از روشن شدن نور بر صحنه شروع می شود .
دو انسان در گونی های در دو طرف صحنه با شروع موسیقی وتلنگری از بیرون سرگونی را باز کرده وبیرون می ایند وحرکات روز مره زندگی را با خود تکرار می کنند. هویج می خورند، سرش را شانه می کند ، در آینه خود را می بیند خودرا مرتب می کند و دیگر حرکاتی که تکرار می شوند ودوباره در گونی خود فرو می روند . در فاصله زندگی این دو نفر ، نفر سوم وارد صحنه می شود . او بدنبال گرفتن پارچ آب هر راه ممکن را که به فکرش می رسد انجام می دهد ولی دستش به آن نمی رسد ولی نفر چهارم که البته از ابتکارات کارگردان بود وارد شده بدون هیچ زحمتی از پارچ آب می خورد وبی اعتنا رد می شود .
در نهایت که نیرو وانگیزه ای برای ادامه رسیدن به پارچ آب وجود ندارد پارچ آب پایین آمده و در دسترس قرار می گیرد اما دیگر میلی به آب ندارد .
نکته اصلی این نمایش ، اجرای این نمایش توسط بازیگران جامعه معلولین است .
نکته ای که برای همه هنرمندان وروانشناسان وپژوهش گران و محققین بسیار بااهمیت باید باشد . نمایش در روح وروان هر فرد می تواند رسوخ کند و تاثیر بگذارد .وهمه را به واکنش وا دارد .
با آنکه کارگردان ودیگر عوامل نمایش از هنرمندان باسابقه تئاتر بوکان هستند انتظار می رفت که طراحی لباس و صدا وموسیقی و بازیگیری از بازیگران نمایش بهتر انجام پذیرد .
عدم هماهنگی موزیک با حرکات و صحنه خالی بسیار به چشم می خورد واگر کارمدت زمان بیشتری را در بر داشت تحمل آن برای تماشاگرانش سخت می شد .
چرا که ساموئل بکت این نمایشنامه ها را برای اجرای پانتوممیم و حرکات موزون وتاکیدی بدن بازیگر نوشته وطراحی کرده است وبهتر بود کارگردان بر مقوله تمرکز بیشتری داشت .
برای این هنرمندان وهمه هنرمندان هنرهای نمایشی ارزوی موفقیت و آثار بهتر ی را ارزومندیم .
ماندو نه بن