متاسفانه نگاه همه به این جریان یعنی نفوذ غرب در تئاتر آسیا کاملا منفی بود و من اینطور فکر نمی کردم و در سخنرانی ام و مقاله ام این را یک هدیه دانستم و گفتم که اگر تعزیه در دوره قاجار ارج و قربی داشت به خاطر این بود که ناصرالدین شاه در سفر فرنگش تئاتر اشرافی قرن ۱۹ دیده بود و می خواست تا ما هم چنین بازیگرانی و چنین اپرای ایرانی داشته باشیم.

حرفهای من بیشترین همهمه را ایجاد کرد تا جای که بین حاضرین هم بحث در گرفت و من هم تا می توانستم به ترکیب غلط نمایشهای سنتی با تئاتر غربی تاختم . این کار را پخت بریانی((غذای محلی و بسیار مشهور هندی که شبیه ته چین مرغ است اما با گوست بز)) با گوشت خوک دانستم که حاضران خندیدند و خلاصه تا چند دقیقه کلمه ایران و تئاتر ایرانی از گوشه و کنار شنیده می شد.

فرصتی بود تا دوستانی پیدا کنم بوریس از اسپانیا در چپ تصویر

و مایکل از امریکا در راست و من در میانهسمينار تئاتر در بنگلور

باريگر تئاتر از ايالت كارناتاكاي هندوستانافشين عموزاده ايچايي

من عکس های ازنمایشهای ایرانی کار آقایان یعقوبی -بیضایی-کیانی-عموزاده لیچایی-و خانم پری صابری در تائید حرفهایم نشان دادم

این سمینار ۳ روزه و ورودی آن برای محققین با مقاله ۱۵ دلار و بدون مقاله ۸۰ دلار بود که شامل امکانات اقامتی و رفاهی می شد  و در پایان عکسی از آثار خودمفراموش شدگان

 گاهي ما ديگران مهمي را اين گونه از ياد مي بريم مثل گلهاي زندگي مان ...دوستان ما

 افشین عموزاده 

سمینار بررسی نفوذ تئاتر غربی در آسیا

http://afshinamoozadeh.blogfa.com/